Vandaag is het dan zover. De dag die we wisten dat zou komen is eindelijk hier. We gaan de sleutel van ons kleine huis overdragen aan de nieuwe eigenaar. Ons kleine huis waar we meer dan 11 jaar lang samen lief en leed hebben gedeeld is niet langer meer van ons.
Het zijn van die momenten in een mensenleven waarbij ik een zeker gevoel ervaar dat ik m’n cool moet bewaren. Het is een soort van ongeschreven regel dat je niet al te hysterisch gaat doen over het feit dat je de sleutels van je tussenwoning gaat overdragen aan z’n nieuwe bewoner. Want die sleutel van die tussenwoning, daar wil je maar al te graag vanaf toch? Ik heb echt een hekel aan zulke ongeschreven regels… Of ze er nu echt zijn of dat alleen ik ze zo ervaar, ze zorgen ervoor dat ik op de rem trap waar ik gewoon zou willen voelen, beleven, genieten.
Ik kan me nog goed herinneren dat Joris en ik pas verliefd waren. Vooropgesteld dat ik die tijd vandaag de dag heel anders ingericht had dan toen, weet ik nog wel heel goed dat ik ook toen tegen al van dat soort ongeschreven regels aanliep. Zoals ik al eens geschreven heb begon onze relatie als een vriendschap, maar was er na enige tijd ook dat moment dat de vlam in de pan sloeg en het dik aan was. We hadden eigenlijk alleen maar oog voor elkaar. Natuurlijk kon dat maar tot op zekere hoogte want we hadden beide banen en studies die we heel serieus namen, maar daar buiten was alleen hij en ik genoeg. Wij waren dus net verliefd toen het december werd en onze maand vol stond met semi-verplichte feestjes, familiebijeenkomsten en etentjes.
Dat waren allemaal van die momenten waarbij zowel Joris als ik echt druk van onze omgeving ervoeren om ons niet al te verliefd te gedragen. Want al die allang gesettelde stellen zitten helemaal niet te wachten op zo’n stapelverliefd koppeltje in hun midden. Veel te confronterend denk ik zo. Dus je gaf elkaar geen kus, hield geen handen vast, ging bij etentjes zo ver mogelijk uit elkaar zitten zodat anderen geen aanstoot aan je blikken zouden nemen, bij logeerpartijtjes belanden wij als paartje op de overloop en gunde je de andere stelletjes hun privacy. BELACHELIJK! Dat is hoe ik daar nu op terugkijk. Want het was alsof wij het al aanvoelden dat ons niet veel tijd om verliefd te blijven gegeven zou zijn. Wij kregen samen binnen no time een baby en hoewel het ons meer dan gelukt is, was het vanaf toen wel echt werken om de romantiek levend te houden.
Zo is het ook nu met het afscheid van ons kleine huis. Iedereen mag het dan misschien wel raar vinden dat ik even stil sta bij het afscheid nemen van een huis waar de meeste mensen helemaal niets bijzonders aan zullen zien. Een gewone tussenwoning in een wijk die van oudsher een stempeltje heeft dat ik hier ongetwijfeld niet hoef te benoemen. Maar wauw, wat hebben wij daar met veel plezier geleefd! Wat hebben we er veel meegemaakt.
Eva was 9 maanden oud toen we daar kwamen wonen, ons eerste kind leerde daar lopen. Met iedere baby die daarna geboren werd kwamen we daar thuis, werd alles mooi versierd en keek ik iedere kraamtijd als ik gelukzalig met een baby in mijn armen lag bij te komen op de bank door dezelfde ramen. Alle wiegjes, alle nachtvoedingen, alle babywasjes.
Bijna ontelbare keren hebben we het huisje opnieuw uitgevonden. Hoe kon er weer een beetje verbouwd worden zodat het nieuwe kindje er weer bij zou passen… We hebben gepuzzeld en zelfs gestapeld net zolang tot het echt niet langer kon.
Wat hebben we gelachen met elkaar, gestoeid, geknuffeld, gehuild, geschreeuwd, gebeden, tijden van geluk, tijden van zorgen. Precies zoals het leven hoort te zijn. Wat een stappen zitten er in dat huisje. Wat een geschiedenis.
We zijn echt heel blij dat het verkocht is, en nog blijer met de prijs die we ervoor gekregen hebben. En toch is dit wel een momentje van er even bij stil staan en ook een beetje slikken. Want ook deze momenten worden door corona uitgekleed en killer gemaakt dan je eigenlijk zou willen. Er is geen kus op de goede afloop bij de notaris, want die afspraak gaat nu via beeldbellen. Een kus met Joris wel te verstaan hè, niet met de notaris natuurlijk. En met de inspectieronde door het huis gaat alleen Joris samen met de nieuwe eigenaar en de makelaar door de woning want we willen het allemaal zo coronaproof mogelijk houden. Dus wanneer Joris dan thuiskomt terwijl ik hier bij de kinderen gebleven ben is het voor mij net of is er niets gebeurd.
Toch wel heel fijn dan dat ik de blog heb. Dit is mijn moment van stil staan, mijn moment van feestvieren en mijn moment van slikken. En dat mag ik allemaal ervaren, ook al was het maar een tussenwoning voor een ieder die ernaar keek… Voor ons was het een paleisje, een kasteel, een eiland, een veilig haventje, een kerk, een tempel, een stiltecentrum en een THUIS!
Ik bid vurig dat we iets van al die dingen achter mogen laten voor de volgende bewoners, en dat zij er heel heel gelukkig mogen zijn.
~ Home is not a place, it’s a feeling. ~
Reactie schrijven